دوئه كه

به : حسين عزيزم

براي اندوه بيكرانش!

دوئَه كَه ،

سه ده سال عمرْرْ گْذشته

هَني ناجَه داري تْه

اْشْتْه پا سَر بْموني ؟

نِويني تْه اشته سينه اي شَقَه

ويچَكيستَه اَخاله دوشي سري ؟

روزگاري كَم زَمي دل دِ داري؟

كم غمي را ديمي كار سيلله دري

كميله تِلَه گَفي را زونگورو دَوَستَره

حرف بْژَن هايي بوا هويي بْمَس

سريكار عمري كلاشون پِنوئَه

شاهَدَم اشته كلاشون پيگَتَه!

كَم غمي را چَپورْرْ بَرمَه بِرون؟

وَرْ آمَندَيْرَه دييَسي زَمونه

جينْقي تكيه آدَي

روزگاري نِنويشته گفي را گوش آداري

چْه گفي مَنده مَگَم؟

چْه دَياقي مَنده دا چَيْ بْني كا

زندگي بوكَه بْني كو امَه پْچْ پْچْ بْكَرم ؟

وختي عمري اَمَه قَمچينَه گِرَم ترساوْنَم

چْه مونْه ؟

چْه شوئَم كردِه بْوا؟

چَمَه دردو آلاوي كي گوش آده ؟

چَمَه خنده كي مَسْه؟

يادْراِسْتَه ته ، زمستون كه دراي،

 وَرْ كييلي نه واري

دري پشتي كو خييه چِمْ دَداري

دا كه دستي چَيْ دومَه ناز آكَري

كلاگاه مايْزَه ايزْم چْكْ چْكينه

نازينه خوا آكري

                 امه ها!

چْمْه ما وختي نوني روزگاري سنگي سينه كو دَپْشي

چَيْ بوشي آستموني لَچْ دا لاله خدا كَه وَر

ماشَه قْژقْژ ژنگاري سنگي سينه كو آتاري

تا كه زونگول چَيْ لوكي صاف آكري

نارنجي رنگي بيگري شْتَه نون

كاشَه اَ دلخوشي آخام تْه بوا؟

ـ كاشه كاپراستوني وا ؟

ـ دو ني لولوكَه كَري ،

ـ قزري ني بهونه به وَر واره را

دا كه صب ايسبيه چادر پِنَه سَر

سوكله ني كْلاگاه ـ لونه دليكو

روزي را خوب دخوني

چمه خواوي پپري!

روز هني ـ روز دراي

ته سق آمنده جاني نه

زمونه نار دكريش